wat je nooit gebruikt bij een rouwauto

Goed, ik begon met dit prachtige werk in 1993 en ik had geen idee wat me te wachten stond. Ik zou beginnen als chauffeur op een rouwauto en medewerker in de laatste verzorging. De rouwauto, zo werd mij verteld, was mijn verantwoording. Zo heb ik hem ook behandeld. Altijd schoon en altijd klaar om op pad te gaan. Dag en nacht 365 dagen per jaar. Er waren natuurlijk mensen die al veel langer bij het bedrijf werkten en die dachten wel even de rouwauto aan de kant te kunnen zetten, die hadden niet op mij gerekend. En zo kwam het dat ik de toenmalige directeur verzekeringen ondubbelzinnig vroeg wat hij met zijn tengels aan mijn rouwauto moest. Ik had werkelijk geen idee wie de meneer was. Beduusd antwoordde hij of de rouwauto even aan de kant kon worden gezet, er moest iemand langs met een aanhanger.
Ik had hem ook wel heel erg midden in de weg gezet. En toen hij enigszins bijkwam vroeg hij mij wie om de drommel ik wel niet was. Hij kreeg hem niet gestart. Inmiddels zweette ik peentjes en hoopte dat ik hem wel kon starten. Het was een trucje, het was een amerikaan op gas, twee keer voorstarten en hij liep als een trein. Hij startte na dit trucje in één keer. Daar had ik geluk gehad.

Met een ervaren collega reed ik door de provincies Drenthe en Groningen om ons werk te doen. We verzorgden, brachten naar aula's en we hadden onderweg heel veel plezier. We hebben ook veel gepraat, dat is voor iemand die begint in dit vak belangrijk, je krijgt veel te verstouwen. Lichamelijk en geestelijk. Zakken snoep zijn er doorgegaan tijdens onze ritjes, liters koffie verstouwd, maar het was een pracht tijd met een geweldige collega.

Afijn, we zijn een keer weer met z'n tweeën onderweg, we hadden ons werk gedaan en gingen terug naar onze basis vestiging. Rijdend door één van de prachtige veenkoloniale veendorpen. We praten er lustig op los onderweg. Eenmaal buiten de bebouwde kom, midden tussen de akkers zei ik tegen mijn collega: "Weet je wat we nog nooit hebben getest met deze auto? De claxon, lijkt me toch wel een keer leuk om die ook te proberen". "Je gaat je lieve gang maar", was haar reactie. Dus ik vol op de hoorn en zo'n amerikaan maakt dan een behoorlijk poepie lawaai.
Ik had alleen niet die ene (eenzame) fietser gezien, die sprong van schrik wel een meter uit z'n zadel. Mijn collega gierde het uit van het lachen, "dat krijg je nou van je malle fratsen". In het vervolg liet ik de claxon met rust.

Eén van de dingen die je nooit gebruikt met een rouwauto is dus de claxon.
Nooit meer vergeten!